مسوولان از نام های عظیم می ترسند، فلاحتی نژاد رفت و راحت شد - سافاری رو

* گویا رفاقت شما با مرحوم فلاحتی نژاد به سالها قبل بر می گردد؟

من با محمدعلی فلاحتی نژاد از سال 1372 با هم رفیق و هم دوره بودیم. از سالهایی که هر دو عضو تیم تهران شدیم و از رده های پایه با هم رشد و تمرین کردیم. البته علی کمی دیرتر به تیم ملی آمد ولی از آن دوران تا سال 2004 با هم بودیم. علی خیلی زحمتکش بود وسخت تمرین می کرد. همین کوشش و تمرینات بی وقفه اش هم باعث شد به رده بالای ملی و مدال دنیا برسد.

* پس چرا بعد از دوران قهرمانی نتوانست در کسوت مربیگری با فدراسیون همکاری کند؟

تنها علی نبود که از عرصه وزنه برداری ایران طرد شده، امثال او زیادند که توسط علی مرادی از گردونه این رشته طرد شدند و جایی در بدنه فدراسیون ندارند. اصولا علی مرادی از اسامی عظیم ترس دارد و به هیچ عنوان دوست ندارد از آنها استفاده کند. اگر دقت کنید به جز محمد حسین برخواه که فعلا با فدراسیون همکاری دارد، هیچ فرد یا افراد متخصص و خبره ای در حوزه وزنه برداری در اطراف فدراسیون کنونی نیست.بیشتر اطرافیان علی مرادی هم کسانی هستند که سر سوزنی در این حوزه تخصص ندارند.

* یعنی فلاحتی تمایل داشت، اما هیچگاه از سوی فدراسیون دیده نشد؟

همانطور که گفتم اطراف فدراسیون را افراد ناکارآمد و غیرمتخصص گرفته، ضمن اینکه علی مرادی و افرادش از زمان حضورشان در فدراسیون به جز هدر دادن نیروهای کارآمد و فرصت سوزی و ایجاد حاشیه کار دیگری نکردند. علی مرادی طی دو سال و نیم گذشته فقط به فکر کسب کرسی در فدراسیون دنیای بود و هیچ. آیا چنین مدیری وقت فکر کردن به وزنه برداری کشور و مسائل و قهرمانانی همچون فلاحتی نژاد را دارد؟ وی در دو سال و نیم بیشتر وقت و انرژی خود را صرف مسافرت با بودجه فدراسیون کرد تا به بدنه فدراسیون دنیای راه یابد، پس نمی توان انتظار داشت که به امثال فلاحتی فکر کند.

* گفته می گردد برخلاف علی مرادی، مرحوم فلاحتی نژاد کارهای مثبت زیادی برای او انجام داد.

فلاحتی نژاد در به روی کار آمدن علی مرادی به عنوان رئیس فدراسیون نقش ویژه ای داشت، اما از همان اول او را کنار گذاشتند. او هیچوقت رسما دعوت به همکاری نشد و بجز وعده و وعید چیزی به او ندادند. امثال فلاحتی عاشق وزنه برداری بودند و هستند، ولی همانطور که گفتم علی مرادی ترجیح می دهد همواره با افرادی که کمترین اطلاعات را در این حوزه دارند کار کند. مرادی عادت دارد که اگر پیروزیت و پیروزی به دست آمد، جلو بیاید و آن افتخار را به زحمات خودش نسبت دهد و اگر هم شکستی در کار بود، اطرافیانش را قربانی کند. رئیس فدراسیون در این سالها ثابت نموده که همه تقصیرها را بر گردن اطرافیان خود می اندازد و همواره خود را بی تقصیر می داند.

* دور بودن یک قهرمان مثل فلاحتی از این عرصه چقدر برایش سخت بود؟

ورزشکارانی که در وزنه برداری قصد قهرمانی دارند، مثل تمامی رشته های سنگین دیگر باید از تمام وقت و زندگی خود بگذرند. آنها از بهترین فصل زندگی خود که می تواند صرف تحصیل، تفریح و یا آموختن حرفه ای جهت تامین آینده شان گردد، می زنند و صرف تمرینات سنگین وزنه برداری می نمایند. حال اگر پیروزیت و قهرمانی حاصل گردد که یک مدت تشویق و تمجید شفاهی و معدود جوایزی به او تعلق می گیرد که شاید گوشه ای از آینده اش را تامین کند. اگر هم دوره فعالیت انها بدون قهرمانی و بدون مدال طی گردد که تمام این وقت و انرژی یعنی هیچ. در خوشبینانه ترین حالت اگر یک قهرمان مثل فلاحتی بعد از 10 یا 15 سال زحمت و کوشش برای قهرمانی به زندگی عادی برسد و تشکیل خانواده دهد، دیگر شغل و پول آنچنانی ندارد. متاسفانه مثل وزنه برداری ایران، افراد غیرمتخصص جای همین قهرمانان را گرفته اند و جایی برای امثال فلاحتی ها باقی نمی ماند. این است که قهرمانان ما مثل مرحوم فلاحتی باید سرخوردگی و سختی های زندگی را تحمل نمایند.

* یعنی واقعا امثال فلاحتی ها هیچگاه به حقشان نرسیدند؟

خیلی از قهرمانان و پیشکسوتان به حقشان نرسیدند که علی فلاحتی نیز یکی از آنها بود. علی به جای اینکه در این سن و سال و با این کوله بار تجربه در کسوت مربیگری در وزنه برداری فعالیت کند، مغازه کوچکی راه انداخت تا بتواند با حداقل درآمدی که داشت، چرخ زندگی ساده ای را بچرخاند. جالب تر آنکه بیشترین بی مهری و بی توجهی ها هم در دوره ریاست علی مرادی و در دوران فعالیت قهرمانی نسل ما بود.

* عظیمترین آرزوی فلاحتی در دوران قهرمان چه بود؟

آرزوی هر وزرشکاری کسب عنوان قهرمانی دنیا و المپیک است. علی به یکی از این آرزوها رسید و قهرمان دنیا شد، اما همواره دوست داشت مدال المپیک هم داشته باشد که به دلایل مختلف این آرزو برآورده نشد. البته علی همواره دوست داشت دیده گردد و ارزش زحماتش را بدانند. او دوست داشت در مربیگری هم پیروز باشد که در مقطعی هم حسین رضازاده و کوروش باقری از او استفاده کردند پیروز هم بود. متاسفانه در فدراسیون تحت ریاست مرادی به هیچ عنوان به او توجه نشد تا علی سخت افسرده و سرخورده گردد.

* با این شرایط بسیاری از قهرمانان پیشین وزنه برداری خانه نشین و افسرده شده اند؟

فلاحتی نژاد رفت و از این شرایط خلاص شد، اما هستند افراد متخصصی که وزنه برداری دنیا از طرد و محو شدن آنها توسط فدراسیون وزنه برداری کشورمان بسیار شاد است، چراکه حضور آنها یعنی اقتدار وزنه برداری ایران. ای کاش زمینه ای فراهم می شد تا از این عظیمان و سرمایه های ارزشمند ورزشی با درایت و بدون غرض ورزی شخصی استفاده گردد تا در آینده شاهد اینگونه سرخوردگی ها نباشیم. قهرمانان ملی از پول بیت المال رشد پیدا نموده اند و نباید به سادگی بعد از دوران قهرمان نادیده گرفته شوند. با کمال تاسف با توجه به شناختی که از فدراسیون کنونی دارم، فعلا هیچ چیز جز دستیابی به اهداف شخصی در سیستم مدیریتی وزنه برداری ایران وجود ندارد.