پارکور؛ ورزش خطرناکی که هر روز به تعداد علاقه مندان آن اضافه می گردد - سافاری رو

در سال های اولیه 1900، یک ستوان نیروی دریایی فرانسه، با الهام از جوامع خارجی، اقدام به طراحی آموزش های فیزیکی کرد که بر مبنای حرکت های نرم و موثر در محیط بیرون طراحی شده بود. او این حرکت ها را روش طبیعی نامید و آن ها تبدیل به مبنای آموزش هایی برای برخورد با موانع شدند و از طریق نیروهای ویژه فرانسه در دهه 1950 مورد استفاده نهاده شد. در دهه 1980، یک نوجوان فرانسوی به نام دیوید به له این رشته را از پدرش که یک کهنه سرباز و یک مامور آتش نشانی بود، یاد گرفت. او به همراه چند نفر از دوستانش این ورزش را به شکل امروزی آن درآوردند و در سال های آخر دهه 1990، نام آن را پارکور گذاشتند.

با این که رهاسازی بدن و فکر از محدودیت ها مهم ترین عامل در پارکور تلقی می گردد، اما طبق سنت های این ورزش، ریسک پذیری صرفا برای این که بتوان این کار را انجام داد، در تضاد با آموزه های این رشته ورزشی است.

این ورزش که بیشتر وقت ها در محیط های شهری اجرا می گردد، از طریق یک گروه از جوانان فرانسوی پیشرفته است.

علی رغم این که آموزه های این رشته بر روی حرکات کارآمد و بهره ور متمرکز شده است، اما بسیاری از ورزشکاران پارکورکار مدرن از ترفندهای مختلفی در تمرین های خودشان استفاده می نمایند.

کسب تدریجی مهارت یکی از عامل های مهم در این ورزش به شمار می آید، ولی بسیاری از ورزشکاران به سمت انجام مانورهای افراطی جلب شده اند.

بعد از گذشت سال ها، پارکور (و دوی آزاد که نوع دگرگون یافته این ورزش است) به سرعت تکامل یافت و به همراه هر نسلی که به دنیا آمد، تغییراتی را تجربه کرد. برخی از تراسورها همچنان به سنت های خود وفادار مانده اند و معتقد هستند که این ورزش ریشه در حرکت بی وقفه از یک مکان به مکانی دیگر دارد. عده ای دیگر هم ترجیح می دهند که حرکات خودشان را با گردش ها و چرخش های مختلفی انجام دهند تا حرکات خود را زیباتر نمایند و از حرکت ها، به عنوان نوعی بیان هنری و فیزیکی استفاده می نمایند. برخی گروه های خاصی هم هستند که مسابقاتی را در این زمینه برگزار می نمایند، ولی بقیه گروه ها فکر می نمایند که برگزاری مسابقه در تضاد با هدف های اصلی این رشته ورزشی است. تقریبا همه ورزشکاران، سنت های خوداصلاحی و بهره گیری از قدرت بدن و فکر را پذیرفته اند.

منتقدان پارکور می گویند که این طرز تفکر می تواند برای ورزشکاران این رشته خطرناک باشد و باعث ترویج تجاوزگری شده و خسارت هایی را به اموال دیگران وارد سازد. طی این سال ها، مردم زیادی در حین انجام شیرین کاری های خطرناک مثل پریدن از روی سقف ها یا بالارفتن از دیوارها، جان خودشان را از دست داده اند. با وجود این جنجال ها و خطرات، بریتانیای کبیر این ورزش را به رسمیت شناخته و این رشته همچنان با یاری رسانه های اجتماعی به رشد خود در سطح بین المللی ادامه می دهد.