فراوری ماده ای برای درمان بهتر نوعی سرطان پوست به وسیله محققان ایرانی - سافاری رو

مواد زیستی رقیق کننده برشی (STBs) دارای ویژگی های مکانیکی منحصر به فردی هستند به طوری که ویسکوزیته آنها تحت تنش برشی کاهش می یابد و مدول آنها پس از تزریق به اندازه اولیه خود باز می گردد.

اخیراً، STB های مبتنی بر برهم کنش الکترواستاتیک، از جمله نانوکامپوزیت های ژلاتین/LAPONITE، به وسیله یک فرآیند مونتاژ ساده پیشرفته اند و خواص رقیق کنندگی برشی و قابلیت تزریق فوق العاده ای دارند.

با این وجود قابلیت ترکیبات مختلف ژلاتین و LAPONITE برای تعدیل انتقال دوکسوروبیسین (DOX- داروی شیمی درمانی) در مقادیر مختلف pH برای افزایش اثربخشی درمان موضعی سرطان پوست هنوز نامشخص است.

به طور دقیق تر دوکسوروبیسین برای درمان بسیاری از انواع سرطان ها استفاده می گردد. دوکسوروبیسین نوعی داروی شیمی درمانی است که آنتراسیکلین نیز نامیده می گردد. این دارو، با مسدود کردن آنزیمی به نام توپو ایزومراز 2، رشد سلول های سرطانی را کند یا متوقف می نماید.

به همین دلیل گروهی از محققان با همکاری علی خادم حسینی و صمد احدیان STBهای تزریقی را با استفاده از ژلاتین و LAPONITE برای آنالیز تأثیر نسبت آن بر ویژگی های مکانیکی، ظرفیت انتشار DOX در واکنش به مقادیر مختلف pH و اندازه سمیت سلولی نسبت به ملانوم بدخیم ابداع کردند.

تجزیه و تحلیل پروفایل انتشار ترکیبات مختلف STB های بارگذاری شده با DOX تحت شرایط pH مختلف نشان داد که مقادیر کمتر LAPONITE (6NC25) منجر به واکنش pH بالاتری می گردد که قادر به دستیابی به انتشار موضعی، کنترل شده و پایدار DOX در یک محیط ریز تومور اسیدی است.

بعلاوه تجزیه و تحلیل تحویل DOX در شرایط آزمایشگاهی و تست روی موجود زنده نشان داد که 6NC25 بارگذاری شده با DOX می تواند به طور مؤثر تومورهای بدخیم زیر جلدی را به وسیله مرگ سلولی و محدودیت رشد ناشی از DOX مورد هدف قرار دهد.